Een moeder heeft haar zoon, uit angst voor de buitenwereld, tot nu toe bij zich gehouden. Hun levens zijn in elkaar verwrongen en alles wat er te zeggen is, is al ter sprake gekomen. Dan wordt de stilte doorbroken. De zoon krijgt honger. Wat volgt is een duister coming of age verhaal. Een bewust worden van de zoon. Het besef een eigen identiteit te hebben. Een eigen lijf met een eigen stem.
Credits
Concept, tekst en scenografie Danish Blue
Spel Babette Engels en Jordy Vogelzang
Begeleiding Hans Croiset
Met dank aan Academie voor Theater en Dans
Tekstfragment
MOEDER: Sommige mensen zien niet wat ze anderen aandoen.
ZOON: Anderen zien niet wat ze zichzelf aandoen.
MOEDER: Mannen zoals jij…
ZOON: Zoals ik (-) Ik zou mezelf kunnen opblazen.
MOEDER: Hier?
ZOON: Hier – met jou erbij.
MOEDER: Niet ergens waar het stikt van de mensen?
ZOON: Het stikt hier ook.
Stilte.
ZOON: Ik ga je slachten.
MOEDER: Nee, dat is niet nodig. Ik doe het zelf wel. Kijk, ik ga mijn nek breken (-) Hoe doen mensen dat?
ZOON: Wat zal het hier stil zijn. Elk woord is teveel. Ik wil geen woorden zeggen. Ik wil woorden denken. Dan vliegen ze niet weg. Dat praten. Woorden geven. Aan anderen. Aan gevoelens. Ideeën. Onze stem is niet gemaakt te spreken. Helemaal niet om te zingen. Pijnkreten. Kreunen. Dat is het. Hoe zou het zijn als het stil is? Zou ik mijn lichaam kunnen horen?
Bekijk ook onze Theatertalk waarin we vertellen hoe LICHTTEKORT tot stand kwam. Ook lezen we tekstfragmenten voor.
Dit keer komen Hans Croiset en Paul Slangen langs, die ons destijds geholpen hebben.